Hallo, ik ben Amir. Ik ben 38 jaar en ik woon in San
Francisco. Oorspronkelijk kom ik van Pakistan daar woonde ik in Kabul. Ik woonde
er in een heel groot en mooi huis. Mijn vader noemt baba en is de grootste en
sterkste man die ik ooit gezien heb. We werden bedient door Ali, een hele goede
man wiens vrouw gaan lopen is een week nadat Hassan geboren was. Ik en Hassan
groeiden samen op en we waren de beste vrienden. onze vriendschap was heel
moeilijk aangezien Hassan onze knecht was en hij een Hazara was. Hazara’s
werden namelijk als minder waardig beschouwd. We werden er dan ook de hele tijd
op gewezen dat onze vriendschap bijna onmogelijk was door ons klassenverschil.
Vandaag werd ik opgebeld door Rahim, een hele goede vriend van mijn vader. Hierdoor moest ik terug denken aan mijn verleden en dus ook aan Hassan. Ik herinnerde me nog goed hoe ik en Hassan steeds naar de boom op de heuvel gingen en ik daar verhalen voorlas aan Hassan. Hassan kon namelijk zelf niet lezen omdat hij een Hazara is. Ik plaagde hem daar soms mee en verzon dan zelf een verhaal terwijl ik deed alsof ik verder las. We deden ook graag mee aan vliegertornooien en we waren er erg goed in. We hadden het wel niet altijd gemakkelijk maar we sloegen ons er altijd door. Zoals die keer toen Assef, een gemene bullebak, en zijn twee kompanen ons kwam lastig vallen. Assef was half Duits en hij was minstens een kop groter dan ons. Hij stond bekend als Assef de oreneter omdat hij ooit een jongen zijn oor heeft afgebeten. Hij had altijd een boksbeugel bij en was niet bang om die te gebruiken. Assef stond juist op het punt ons gezicht eens goed te bewerken met die boksbeugel toen Hassan zijn Katapult namen ermee naar het hoofd van Assef mikte. Assef stopte meteen en liep weg. Het was dan ook bekend dat Hassan een echte scherpschutter was met zijn katapult. Eigenlijk moet ik eerlijk toegeven dat het altijd Hassan was die ons beschermde, ik durfde mezelf en laat staan Hassan nooit te verdedigen. In de winter van 1975 nam het grootste vliegertornooi sinds 1950 plaats in onze wijk. Ik en Hassan deden daar natuurlijk aan mee en tot onze grootste verbazing wonnen we het tornooi. Maar toen Hassan de laatste vlieger ging halen gebeurde er iets verschrikkelijks. Assef en zijn vrienden waren Hassan gevolgd tot hij alleen was. Toen hebben ze hem aangevallen en heeft Assef hem verkracht. Ik kwam een beetje later zoeken naar Hassan en ik had alles gezien maar ik was te bang om iets te doen. Ik heb Hassan gewoon in de steek gelaten omdat ik schrik had van Assef. Na dit incident is onze gebeurtenis nooit meer het zelfde geweest.
Vandaag werd ik opgebeld door Rahim, een hele goede vriend van mijn vader. Hierdoor moest ik terug denken aan mijn verleden en dus ook aan Hassan. Ik herinnerde me nog goed hoe ik en Hassan steeds naar de boom op de heuvel gingen en ik daar verhalen voorlas aan Hassan. Hassan kon namelijk zelf niet lezen omdat hij een Hazara is. Ik plaagde hem daar soms mee en verzon dan zelf een verhaal terwijl ik deed alsof ik verder las. We deden ook graag mee aan vliegertornooien en we waren er erg goed in. We hadden het wel niet altijd gemakkelijk maar we sloegen ons er altijd door. Zoals die keer toen Assef, een gemene bullebak, en zijn twee kompanen ons kwam lastig vallen. Assef was half Duits en hij was minstens een kop groter dan ons. Hij stond bekend als Assef de oreneter omdat hij ooit een jongen zijn oor heeft afgebeten. Hij had altijd een boksbeugel bij en was niet bang om die te gebruiken. Assef stond juist op het punt ons gezicht eens goed te bewerken met die boksbeugel toen Hassan zijn Katapult namen ermee naar het hoofd van Assef mikte. Assef stopte meteen en liep weg. Het was dan ook bekend dat Hassan een echte scherpschutter was met zijn katapult. Eigenlijk moet ik eerlijk toegeven dat het altijd Hassan was die ons beschermde, ik durfde mezelf en laat staan Hassan nooit te verdedigen. In de winter van 1975 nam het grootste vliegertornooi sinds 1950 plaats in onze wijk. Ik en Hassan deden daar natuurlijk aan mee en tot onze grootste verbazing wonnen we het tornooi. Maar toen Hassan de laatste vlieger ging halen gebeurde er iets verschrikkelijks. Assef en zijn vrienden waren Hassan gevolgd tot hij alleen was. Toen hebben ze hem aangevallen en heeft Assef hem verkracht. Ik kwam een beetje later zoeken naar Hassan en ik had alles gezien maar ik was te bang om iets te doen. Ik heb Hassan gewoon in de steek gelaten omdat ik schrik had van Assef. Na dit incident is onze gebeurtenis nooit meer het zelfde geweest.
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderenDeze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderenAllereerst vind ik dit een zeer goede samenvatting van het eerste deel van het boek. Het geeft kort weer wat er gebeurt en is een duidelijk overzicht.
BeantwoordenVerwijderenAl heb ik wel enkele dingen dat ik anders zou gedaan hebben. Ik zou, bijvoorbeeld, de nadruk anders hebben gelegd, eerder op de goede en haast onafscheidbare vrienden. Want in het eerste deel komt dit ruimschoots aan bod.
Maar de nadruk dat je legt op de gebeurtenis, met name de vechtpartij en de verkrachting, is ook wel goed omdat dit ook zowat de hoofdgebeurtenis is van het boek. Ik zou ook vermeldt hebben dat Amir het moeilijk heeft met zijn vader wat ook een groot deel is.
Het leukste aan de blog vind ik dat het echt lijkt alsof je terugkijkt op de gebeurtenissen zoals Amir wat wel toepasselijk is bij het boek omdat dit één grote verhaal, verteld door Amir, is.
Persoonlijk zou ik ook een andere titel genomen hebben voor dit deel omdat de hoofdgedachte van het volledige stuk niet het telefoontje van Rahim Khan is.
De ik-verteller komt ook terug in de blog wat ook goed is en overeenkomt met het boek.
Eerst en vooral bedankt voor deze eerlijke mening over mijn blog. Ik lees dat jij voor een andere titel zou gekozen hebben. Ik geef toe dat ik lang getwijfeld heb om voor deze titel te kiezen. Uiteindelijk vond ik toch dat deze het best bij het verhaal paste omdat het hele verhaal een gevolg is van dit telefoontje. Ik geef toe dat ik de banden tussen de personages meer moest benadrukken maar ik heb dit niet gedaan omdat ik toen het belang hiervan nog niet wist.
VerwijderenIk vind het zeer interessant hoe jij je keuze verantwoord en ik begrijp nu pas waarom je juist die titel hebt gekozen. De manier waarop Khaled Hosseini je die dingen op verschillende manieren laat interpreteren vind ik zeer interessant. Je kan het begin zowel zien als de tegenwoordige tijd en het gehele verhaal bekijken als een gigantische flashback. Maar je kan evengoed het begin zien als een inleiding in de tegenwoordige tijd waarna Amir zijn levensverhaal begint te vertellen. Hierdoor vind ik het personele vertelstandpunt ook een uitstekende keuze.
VerwijderenDe manier waarop Khaled Hosseine flashbacks en flashforwards hanteert vind ik ook zeer leuk. Hierdoor word je steeds herinnerd aan belangrijke zaken dat al gebeurt zijn terwijl je wordt geprikkeld om verder te lezen.
Inderdaad ik ben helemaal akkoord met die bevindingen. Ik heb het begin gezien als de tegenwoordige tijd en de rest als een flashback maar dit is persoonlijk.
VerwijderenJonas, je schrijft te veel werkwoordfouten! Let daar toch wat op! Ook moet je aandacht hebben voor je verwijswoorden: na een 'de'-woord komt 'die (de nadruk DIE)
BeantwoordenVerwijderen