mijn eerste roman

Even na de dood van Baba verhuisde ik en Soraya naar Fremont. Ik werd er aangenomen aan de staatsuniversiteit van San Jose. Ik werkte ook nog als nachtbewaker. Tijdens mijn uren als nachtbewaker kon ik werken aan mijn eerste roman. Deze roman ging over een jongen die samen met zijn vader moest vluchten. Op een dag kreeg ik een brief van een agentschap uit New York die graag mijn volledige manuscript zouden lezen. Ik kreeg een maand later een bericht dat ze mijn boek wouden uitgeven. Iedereen was super blij zelfs generaal Sahib bijna moest wenen van blijdschap. S’ avond moest ik denken aan Rahim Khan, omdat

zonder hem dit boek er nooit was geweest. Hij was steeds de man die naar mijn verhalen luisterde en mij zei wat hij er van vond. Ik dacht ook aan Hassan. En ik begreep niet waarom ik zoveel geluk kreeg, ik verdiende dat allemaal niet na wat ik gedaan had. Ik twijfelde eraan of ik een goede vader zou zijn. Maar er ging een jaar voorbij zonder dat Soraya zwanger werd. We probeerden genoeg maar toch gebeurde er niks. Ik en Soraya besloten om naar een dokter te gaan. hij vertelde ons dat Soraya onvruchtbaar was. Door een operatie zouden ze dit misschien kunnen oplossen maar ze konden ons niks beloven. Na verschillende operaties bleek dat deze allemaal tevergeefs waren. Ik en Soraya konden geen kinderen krijgen en we waren er kapot van. Na een tijdje begonnen we aan adoptie te denken maar generaal Sahib was hier geen voorstander van. Toen begreep ik dat dit mijn straf moest zijn voor alle wat ik fout had gedaan.