Op een dag vielen de russen Pakistan binnen. Baba zag geen
enkele andere uitweg dan te vluchten uit Pakistan. Hij had de communisten veel
te vaak verweten en wist dat het voor hen niet meer veilig zou zijn in
Pakistan. De vlucht was erg zwaar en ongemakkelijk. We zaten enkele dagen
opgesloten in een donkere kelder en daarna moesten we verder rijden in een
tankwagen. Het was pikkedonker in de tankwagen en ik was erg bang. We vluchten
naar Californië in Amerika. Daar studeerde ik af op mijn twintigste. Baba was
erg gelukkig. Hij was zelfs zog gelukkig dat hij me het beste cadeau gaf dat
ooit iemand aan me gegeven had. Hij had me een auto gekocht. Een Ford. De auto
was schitterend. Hij zei me dat hij deze voor me gekocht had omdat ik die zou
nodig hebben om naar de college te gaan. ik koos ervoor om creatief schrijven
te gaan studeren. Op een dag kwam ik Soraya tegen op een rommelmarkt waar ik en Baba stonden. Zij was de dochter van generaal Sahib, een belangrijk en eerbiedig man uit Kaboel. Ik was op slag verliefd op Soraya maar ik mocht niet zomaar met haar praten want dan zou ik Baba in verlegenheid brengen bij generaal Sahib. Op het zelfde moment wordt er bij Baba kanker vastgesteld. Hij weigert om behandeld te worden terwijl zijn toestand er eigenlijk op achteruit gaat. De kanker is uitgezaaid en de dokters geven Baba niet veel tijd meer. Wanneer generaal Sahib en zijn gezin bij Baba op bezoek kwamen troostte Soraya me. Ik voelde me hopeloos verliefd en dacht dat het van beide kanten kwam. Even later vroeg ik aan Baba of hij een gesprek kon regelen met generaal Sahib om hem de hand van zijn dochter te vragen. Baba regelde het meteen en tot mijn enorme vreugde stemde de generaal toe. Niet veel later waren ik en Soraya getrouwd en kon ik haar mijn vrouw noemen. Mijn trouwdag was fantastisch. Het was een enorm feest en ik had me nog nooit zo gelukkig gevoeld. Het enige minpuntje was dat Baba zijn ziekte erger werd, hij had nog maar een paar maanden te leven. Maar toch liet hij dit op het feest zo min mogelijk opmerken. Soraya toonde meteen dat ze de beste vrouw was die ik me kon inbeelden want ze zorgde voor Baba als was het haar eigen vader. Toch vond ik het moeilijk te zien hoe Baba leidde. Een maand na de trouw stopte ik en Soraya Baba samen in bed. Toen wist ik nog niet dat het de laatste keer zou zijn, want Baba stierf die nacht.
Het is een goede samenvatting van het verhaal, maar wederom zou ik toch eerder de gevoelens meer verwerken. De gevoelens spelen niet alleen een grote rol in de verantwoording van sommige daden maar het is zo ook gemakkelijker het verhaal te begrijpen. Bijvoorbeeld, vroeger moest Baba niet veel van zijn zoon weten omdat hij hem met zijn gebrek aan sportief zijn ten schande maakte. Maar na de vermelde vermoeiende tocht van Pakistan naar Amerika is er een goede band gevormd tussen de twee.
BeantwoordenVerwijderenIn het algemeen is het een goede opeenvolging van wat er allemaal gebeurt is maar het lijkt of het allemaal een paar maanden duurde terwijl het in het verhaal jaren duurt. Maar het vlak van vermelde zaken heb ik niets om aan te merken.
Het viel ook op dat je af en toe eens wisselt tussen verleden en tegenwoordige tijd, terwijl het beter zou zijn om de verleden tijd te hanteren.
Ik geef toe dat de afwisseling van de tegenwoordige en verleden tijd mijn fout is. Dit zal er na een onoplettendheid ingekropen zijn en ik wil mijn oprechte excuses hiervoor aanbieden. Ik moet toegeven dat ik misschien wat meer details moest geven over Amir en Baba’s vlucht. Ik wou echter meer de nadruk leggen op hun leven in Amerika omdat ik dit belangrijker vond, maar dit is iets persoonlijk wat bij iedereen verschilt.
VerwijderenJoran, de verleden tijd van lijden is 'leed' ;)
BeantwoordenVerwijderen