donderdag 19 februari 2015

fouten goedmaken



Ik zit in de zetel en denk aan wat Rahim Khan allemaal gezegd heeft aan de telefoon. Hij is erg ziek en heeft niet lang meer te leven. Hij zei ook dat er een manier is om het allemaal goed te maken. Hij weet dus alles wat er tussen mij en Hassan gebeurd is. Ik moet er dus zo rap mogelijk heen. Na een week ben ik tot Rahim Khan geraakt. We spreken over hoe het nu in Pakistan is. Hij verteld me dat het weeshuis van Baba verwoest is en dat het een echte hel is met de taliban. Rahim Khan verteld dat hij Ali en Hassan opnieuw had aangenomen als bedienden. Hij zegt dat Hassan getrouwd is en dat hij een zoon heeft die Sohrab noemt.
Hij zegt dat Sohrab erg op zijn vader lijkt. Dan verteld Rahim Khan dat Hassan en zijn vrouw dood zijn, vermoord door de taliban. Maar hij verteld dat zijn zoon nog leeft en dat hij in een weeshuis zit. Ik moest hem gaan halen en mee naar Amerika nemen om hem een goede toekomst te geven. Ik vroeg waarom ik dat moest doen maar dan vertelde hij dat Ali onvruchtbaar was. Ik begreep eerst niet wat hij hiermee bedoelde. Ali was toch de vader van Hassan, of niet? Toen begreep ik alles, Baba was de vader van Hassan. En dat betekende dat Hassan mijn broer was en zijn zoon dus mijn neefje. Rahim Khan zei dat ik niet alleen mijn zonden kon goedmaken maar dat ik ook die van Baba moest goedmaken. Hij regelde een gids die Farid heet. Hij ging me helpen zoeken naar Sohrab. Ik moest een zwarte baard dragen van Farid als vermomming en omdat je van de taliban niet geschoren mocht zijn. We gingen naar het weeshuis. Daar doet een oude man open. Ik toon hem een foto van Sohrab en vraag of hij deze jongen heeft gezien. Hij zegt meteen dat hij hem niet kent en hij vraagt ons of we wilden vertrekken. Ik zeg dat ik de oom was van deze jongen. Hij bekijkt me en geeft ons dan een rondleiding door het weeshuis. Op het einde van de rondleiding zegt hij dat hij Sohrab heeft verkocht aan iemand van de taliban. Na deze bekentenis werd Farid woest en greep hij de man naar de keel. Ik moet mijn best doen om hem van de man te halen. Ik vraag aan wie hij hem verkocht heeft. Hij zegt dat we de volgende dag naar het ghazi-station moeten gaan en dat we daar de man zullen zien. De volgende dag banen we ons een weg door het volk in het stadion. Tijden de rust worden 2 mensen gestenigd voor overspel. Farid regelt een afspraak met de man die Sohrab heeft gekocht. Even later zit ik in een kamer te wachten tot de man binnen komt. Na een tijdje gaat de deur open en komt er een grote man binnen. Hij ziet meteen dat mijn baard nep was en hij gebaard dat ik hem moet afdoen. Ik raap al mijn moed bijeen en zeg hem dat ik alleen in Sohrab geïnteresseerd ben. Hij doet een teken naar een wachter en die brengt Sohrab de kamer binnen. De man zegt tegen de wachters dat ze ons alleen moeten laten. Toen ze buiten waren begon hij over Baba te praten. Ik herkende hem meteen. Het was Assef de man die de vriendschap tussen mij en Hassan kapot gemaakt had. Ik zei hem opnieuw dat ik enkel voor de jongen kwam. Assef zei dat ik hem mocht meenemen als onze zaken vereffend waren. Hij haalde zijn boksbeugel boven en sloeg me ermee. Ik lachte want ik voelde dit als de straf die ik eindelijk kreeg voor het verraden van Hassan. Ik dacht dat dit het einde was toen Sohrab plots een katapult vast had en ermee naar Assef schoot. Hij raakte hem recht in het oog dat hevig begon te bloeden. Even later zaten ik en Sohrab in de auto van Farid. Toen we wegreden voelde ik voor het eerst in een lange tijd een enorm zware blok van mijn schouders vallen, ik had mijn en Baba’s fouten weer goedgemaakt.

2 opmerkingen:

  1. Dag Joran, mijn eerste opmerking zal waarschijnlijk geen verassing voor je zijn. Waarom heb je juist voor dit deel gekozen als einde van je blog. Na dit deel zijn er nog tal van andere noemenswaardige gebeurtenissen die zeker de moeite waard zijn om er nog een blog over te schrijven. Ook zie ik dit niet echt als het einde van het verhaal, maar wel het ware thuiskomen van Sohrab. Het mooiste deel van het gehele boek vond ik het moment waar Amir eindelijk zijn kwelgeesten achter hem begraaft en opkomt van Sohrab zoals hij nooit is opgekomen voor Hassan. Het verhaal gaat over een vriendschapsband die verder streek dan woorden of gebaren, maar ware gevoelens bevatte. Dat was voor mij het ware einde van het verhaal. Maar zoals veel dingen is dit ook persoonlijk.
    Bij dit deel vind ik vooral de ellips waarbij een deel van het gevecht tussen Amir en Assef werd overgeslagen goed was toegepast.
    Als ik op het verhaal terugkijk vind ik het vooral prachtig hoe Khaled Hosseini de spanning wist te verdelen en gelijkmatig op te bouwen. De verschillende vormen van spanning die hij wist toe te passen als een ware woordenvirtuoos zijn prachtig. Met als voorbeeld het incipit dat in medias res werd geschreven waardoor je ijverig was om alles dat er tussen gebeurt was te weten te komen.
    Khaled Hosseini laat zich hier echt opmerken als een goede schrijver die weet waar hij met bezig is vooraleer hij zijn eerste woorden neerpende. Dat zie je ongetwijfeld ook aan de temporale samenhang in het verhaal zeer opmerkelijk was.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. verassing, Jonas? Pijnlijk... ;)
    Joran, je blog zelf is goed, hoewel ik akkoord ga met de opmerkingen van Jonas. Het is wel spijtig dat je niet altijd antwoordt op de vragen van Jonas...
    Jonas, je reacties zijn goed, maar let toch ook op je spelling en zinsbouw. Het is spijtig dat Joran niet altijd antwoordt. Jullie hadden anders tot een goede discussie kunnen komen...

    BeantwoordenVerwijderen