Na de verkrachting van Hassan kon ik bijna onmogelijk met
mezelf leven. Ik wist dat ik fout gereageerd had en dat Hassan dit moest
bekopen. Ik wou het zeggen maar ik durfde niet. Want wanneer ik dit aan Baba of
aan Rahim Khan zou vertellen dan zouden ze me haten en me verstoten. Hassan
kwam bijna niet meer buiten om te spelen. Hij deed zijn taken en dan kroop hij
in bed. Ik probeerde hem zo veel mogelijk te ontwijken. Toen op een dag Hassan
kwam vragen om mee naar de heuvel te gaan om hem voor te lezen. Toen we boven
waren nam ik een granaatappel en smet ik ermee naar Hassan. “Sla me dan!” riep
ik en ik smeet nog een granaatappel. “sla me dan! Lafaard!” en ik smeet er nog
een en nog. Toen ik op het einde uitgeput neerviel en Hassan volledig onder het
rode sap zat liep hij naar me toe. Hij nam een granaatappel en drukte deze plat
op zijn voorhoofd. Ik was beschaamd in mezelf en kwaad op Hassan dat hij me
niet wou straffen voor de misdaad die ik had begaan. Tussen Baba en mij ging
alles dan wel weer goed. Ik mocht vaak met hem en Rahim Khan mee naar de studeerkamer.
Daar mocht ik dan al mijn verhalen vertellen terwijl ze beiden
aandachtig luisterden. Ik hoopte mijn band met Baba nooit meer zou kapot gaan. Maar natuurlijk was dit maar een onnozele kinderwens die toch uitkomen. Het gebeurde op een mooie lentedag toen we samen knollen aan het planten waren. Hij was me juist aan het tonen hoe je ze het best plant toen ik vroeg aan Baba waarom we geen andere bedienden zouden nemen. Ik herinner me nog zeer goed hoe kwaad Baba werd na deze vraag. Hij brulde dat hij en Ali broers waren en dat hij dat niet zou vergooien omdat ik en Hassan een onnozele ruzie hadden. Op een bepaald moment zei hij zelfs dat hij me zou slaan als ik dat ooit nog eens vroeg. Daar was ik enorm van geschrokken, want Baba had me nog nooit geslagen. Hierdoor was de band tussen ons alweer verbroken. Ik mocht niet meer mee naar de studeerkamer en de maaltijden namen in stilte plaats. Toen ik dertien werd gaf Baba een enorm feest. Er waren wel honderden mensen uitgenodigd. Ik moet van Baba iedereen proper begroeten omdat hij schrik had dat er anders iemand de roddel zou verspreiden dat hij een ongemanierde zoon had opgevoed. Ik was bezig met mijn ronde toen ik plots Yassef tegenkwam. Hij lachte vriendelijk en gaf me een cadeau. Mijn maag keerde ik durfde hem niet eens goed aan te kijken. Hoe hij daar stond. Vriendelijk aan het praten met Baba over de voetbal. Voor iedereen zou dit de perfecte zoon zijn, maar ik wist wat er zich achter het masker schuilhield. Ik kon het niet meer langer volhouden en ik liep weg. Later zat ik op een rotsblok in de tuin van de buren toen ik in het licht van het vuurwerk zag hoe Yassef en zijn vrienden Hassan aan het plagen waren toen hij hen een drankje bezorgde. Ik voelde me verschrikkelijk schuldig op dat moment en ik kon het niet meer aanzien. De volgende dag gebeurde er iets onverwachts. Baba kwam binnen en riep Hassan, Ali en mij naar de studeerkamer. Hij vroeg aan Hassan of hij het horloge, dat ik voor mijn verjaardag gekregen had, gestolen heeft. En tot mijn grote verbazing zei hij ja. Baba vergaf het hem maar Ali zei dat hij de schande niet zou kunnen verdragen. Hij zei tegen Baba dat ze de volgende ochtend zouden vertrekken. Baba riep dat hij het Hassan vergeven had en dat Ali niet moest vertrekken. Maar Ali wou niet meer luisteren. Ik bergreep er niks van tot Ali naar mij keek met een beschuldigend gezicht. Toen begreep ik dat Hassan alles aan Ali verteld heeft en dat hij wist dat ik alles gezien had. Baba probeerde nog tevergeefs Ali overhalen maar toen hij zag dat het hem niet zou lukken barste hij in tranen uit. Dit makte me pas echt bang want Baba weende nooit. Hij was de beste en sterkste en hij weende nooit. Maar toch wou Ali de volgende ochtend vertrekken. Baba voerde hun de volgende ochtend naar het busstation. Toen dacht ik dat ik Hassan nooit meer terug zou zien.
aandachtig luisterden. Ik hoopte mijn band met Baba nooit meer zou kapot gaan. Maar natuurlijk was dit maar een onnozele kinderwens die toch uitkomen. Het gebeurde op een mooie lentedag toen we samen knollen aan het planten waren. Hij was me juist aan het tonen hoe je ze het best plant toen ik vroeg aan Baba waarom we geen andere bedienden zouden nemen. Ik herinner me nog zeer goed hoe kwaad Baba werd na deze vraag. Hij brulde dat hij en Ali broers waren en dat hij dat niet zou vergooien omdat ik en Hassan een onnozele ruzie hadden. Op een bepaald moment zei hij zelfs dat hij me zou slaan als ik dat ooit nog eens vroeg. Daar was ik enorm van geschrokken, want Baba had me nog nooit geslagen. Hierdoor was de band tussen ons alweer verbroken. Ik mocht niet meer mee naar de studeerkamer en de maaltijden namen in stilte plaats. Toen ik dertien werd gaf Baba een enorm feest. Er waren wel honderden mensen uitgenodigd. Ik moet van Baba iedereen proper begroeten omdat hij schrik had dat er anders iemand de roddel zou verspreiden dat hij een ongemanierde zoon had opgevoed. Ik was bezig met mijn ronde toen ik plots Yassef tegenkwam. Hij lachte vriendelijk en gaf me een cadeau. Mijn maag keerde ik durfde hem niet eens goed aan te kijken. Hoe hij daar stond. Vriendelijk aan het praten met Baba over de voetbal. Voor iedereen zou dit de perfecte zoon zijn, maar ik wist wat er zich achter het masker schuilhield. Ik kon het niet meer langer volhouden en ik liep weg. Later zat ik op een rotsblok in de tuin van de buren toen ik in het licht van het vuurwerk zag hoe Yassef en zijn vrienden Hassan aan het plagen waren toen hij hen een drankje bezorgde. Ik voelde me verschrikkelijk schuldig op dat moment en ik kon het niet meer aanzien. De volgende dag gebeurde er iets onverwachts. Baba kwam binnen en riep Hassan, Ali en mij naar de studeerkamer. Hij vroeg aan Hassan of hij het horloge, dat ik voor mijn verjaardag gekregen had, gestolen heeft. En tot mijn grote verbazing zei hij ja. Baba vergaf het hem maar Ali zei dat hij de schande niet zou kunnen verdragen. Hij zei tegen Baba dat ze de volgende ochtend zouden vertrekken. Baba riep dat hij het Hassan vergeven had en dat Ali niet moest vertrekken. Maar Ali wou niet meer luisteren. Ik bergreep er niks van tot Ali naar mij keek met een beschuldigend gezicht. Toen begreep ik dat Hassan alles aan Ali verteld heeft en dat hij wist dat ik alles gezien had. Baba probeerde nog tevergeefs Ali overhalen maar toen hij zag dat het hem niet zou lukken barste hij in tranen uit. Dit makte me pas echt bang want Baba weende nooit. Hij was de beste en sterkste en hij weende nooit. Maar toch wou Ali de volgende ochtend vertrekken. Baba voerde hun de volgende ochtend naar het busstation. Toen dacht ik dat ik Hassan nooit meer terug zou zien.
Net zoals bij het vorige deel zou ik de hoofdgedachte bij sommige delen toch anders gekozen hebben. Zoals de moeite dat Baba had toen hij afscheid moest nemen van Ali en Hassan en dat dit alles een goed beraamd plan was van Amir. Ook zo ik eerder de gevoelens die iedereen heeft benadrukken want dit is ook wel belangrijk in het boek om de verschillende zaken te begrijpen. Ik heb ook een vraag want zoals in de blog staat kwam de diefstal onverwacht aan. Maar het verhaal wordt verteld door Amir die het plan beraamd had dus dit kan niet onverwacht aankomen voor hem.
BeantwoordenVerwijderenOok het deel nadat Amir had gevraagd aan Baba om Ali en Hassan te laten vertrekken vond ik opmerkelijk. In de blog staat dat Amir in de studeerkamer mocht en daarna niet meer en dat Baba zijn verhalen las. Maar Amir en de anderen lieten Baba steeds gerust toen hij in de studeerkamer zat en Baba had haast nooit aandacht voor de verhalen van Amir. Alhoewel dit later in het verhaal wel te pas komt.
Toch vind ik dat het deze blog het verhaal goed weergeeft en het duidelijk overkomt zodat je het zeker goed kan begrijpen.
Ik geeft toe dat het een fout was van mij om de diefstal voor Amir onverwacht te laten komen. Ik had hierover niet genoeg nagedacht en ik neem de schuld hiervoor volledig op mij. Als antwoord voor de studeerkamer wil ik zeggen dat ik in mijn blog niet altijd perfect de verhaallijn volg. Ik doe dit omdat ik zo een beter beeld wil vormen waarin je de gevoelens beter begrijpt. Ik wou een beeld vormen waarbij je iets krijgt waar je al heel lang naar snakt en dit na een domme actie van jezelf weer verliest. Ik vond dat ik met dit beeld de gevoelens van Amir het best verwoorde.
VerwijderenHet is zeer leuk hoe je een persoonlijke invloed wilt verwerken in het verhaal waardoor je een ander zijn inzicht in het verhaal kan beïnvloeden. Ik had het zelf nog niet bekeken op die manier, maar ik vind het zeker en vast geslaagd.
VerwijderenIn dit deel vond ik het ook zeer duidelijk hoe Khaled Hosseini kan spelen met de verschillende intriges van de personages. Hij leidt je op verschillende sporen en verrast je uiteindelijk met een plotse wending. Bijvoorbeeld hoe trouw Hassan wel blijft na alles wat Amir hem heeft aangedaan.
Vind je ook niet dat het leidmotief in dit verhaal tegelijkertijd ook het grondmotief is, want Amir keert steeds terug naar de verkrachting en dit beïnvloedt ook het gehele verloop van zijn leven. Of zie jij dit anders?
Hierbij wil ik ook de simultaneïteit bij het grootste intrige in het verhaal benadrukken. Khaled Hosseini laat zijn bekwaamheid zien door zowel de verkrachting van Hassan als de de verstoppende en toekijkende Amir goed en tegelijk uit te werken.
Wederom vind ik de speling van het chronologisch verloop van het verhaal en de flashbacks goed gelukt.
Amir wordt vanaf hier ook duidelijk een rond karakter in het verhaal doordat zijn gevoelens tegenover de anderen volledig en uitgebreid worden uitgewerkt. Dit bedoelde ik ook met de gevoelens meer uitwerken omdat deze centraal staan in het verhaal. In tegenstelling tot het eerder vlak karakter Hassan die slecht fragmentarisch wordt uitgewerkt maar die wel zeer belangrijk is voor het verhaal.
Spijtig dat Joran niet meer antwoordt op je vragen...
Verwijderen